the-art-of-manorhary.com
ဒီေနရာေလးကိုု မေရာက္ၿဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။
ခုုလက္ရွိပိုု႕စ္ေတြ အဆက္မၿပတ္ တင္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့
the-art-of-manorhary.com နဲ႕ manorhary.net ပါပဲ
Facebook က notes ေတြမွာလည္း ဖတ္ႏိုုင္ပါတယ္။
သိုက္စာ
သိုက္စာ
ထစ္ကနဲဆို
ၿပိဳမည္တကဲကဲၿဖစ္ေနေသာတိမ္အုပ္မ်ား
ေလႏွင္ရာလြင့္ပါးသြားခဲ့ၾကၿပီ။
အေၾကာင္းၾကားစာေနာက္က်သြားေသာအတိတ္တံခါးခ်ပ္
ဖ်တ္ကနဲပြင့္….
အနီရင့္ရင့္ေတြသာ လန္းစြင့္လာခဲ့။
ခုေလာက္ဆို….
တစ္ေနရာရာမွာ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်
သူတုိ႔ရြာခ်လိုက္ၿပီးေရာေပါ့…။ ။
မေနာ္ဟရီ
၁.၈.၂၀၀၉
အခ်စ္ဆိုေသာ လက္တမ္းပံုျပင္မ်ား အေၾကာင္း
ါဝါက တက္ဂ္ပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းတဲ့..။ စည္းကမ္းခ်က္ကလည္းပါလုိက္ေသးတယ္။ အမွန္က ထံုးစံအတုိင္း တက္ဂ္ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္စြာညံ့တတ္တဲ့ ကၽြန္မက ဝါဝါ့ဆီမွာ အေၾကြးက သံုးခုပါ။ ဒီပို႔္စ္ေလးကိုေတာ့ထပ္ေရွာင္လုိ႔မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး တစ္ခါကေရးဖူးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးကို ၿပန္တင္ေပး လုိက္ပါတယ္။ ေရႊဖူးစာ မဂၢဇင္း၊ အခ်စ္ဂ်ာနယ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာသံုးေလးခု ေလာက္မွာပါထားၿပီးသားၿဖစ္တဲ့အၿပင္ ဘေလာ့ခ္စလုပ္တုန္းကလည္း တင္ထားဖူးတာမို႔ အေဟာင္း လို႔ပဲ ေၿပာၾကရေအာင္။ ဒါေပမယ့္ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြနဲ႔ တက္ဂ္ထားတဲ့ ဝါဝါ့အတြက္ အမွတ္တရပါ။
အစ… ဘုရားသခင္က ေၾကြအံမကစားေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အံစာတုံးကိုေကာက္အသိမ္း အိတ္ဝကေန ေခ်ာ္က်လာတဲ့ အံစာတစ္တုံးဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာၿဖစ္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာၿပင္ ေၿခာက္ခုလံုး နဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အံေစာင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါပါပဲ ။ ေနာက္ထပ္ လက္တမ္းပံုၿပင္အသစ္တစ္ပုဒ္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တုိင္ နားဆင္ခြင့္ရသြားခဲ့တာေပါ့
ရင္ကိုေတာက္စားတတ္တဲ့ဖဲပြင့္ေေတြအေၾကာင္းကစ ရေအာင္
“ခ်စ္တယ္”ဆိုတာတကယ္ေတာ့“ေသဆံုးၿခင္း”တဲ့..
နားလည္သူေတြရဲ ့ေခါင္းတညိတ္ ကိုပဲ လက္ခံမွာပါ..
အနာဂါတ္ဟာ ဘာအေၾကာင္း အရာမွေရးထိုး မထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ မွ မဟုတ္ပဲ
ခဲဖ်က္ ဆိုတာကလည္း ငယ္တုန္းပဲ အသံုး၀င္တာ…
“မေသခ်ာဘူး”ဆိုတဲ့ လူေတြကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း
မ်က္ႏွာေၾကာ ေတြ ေတာင္ တင္းလာ လိုက္တာ
ကမၻာဦးက်မ္းၾကီး ေတာင္ ေၿမြတစ္ေကာင္နဲ ့ အၾကီးအက်ယ္ ၿပႆနာတက္လို ့..
“ငါတို ့ေနာက္ဆုတ္ ၾကပါေတာ့လား”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေၿပာတာေတာင္ ၾကားေအာင္ မေၿပာရဲတဲ့ ေနာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဆိုတာလည္း ဂႏၳ၀င္ ဂီတတစ္ပါး ပဲေပါ့
တစ္ခုပဲ…တစ္ခုပဲ…
ဒီေန ့ထိ လူေတြ အယူလြဲေနတဲ့ “အခ်စ္ အေၾကာင္း စစ္စစ္” ကို
ဘယ္လိုိ လူကမွ ေသခ်ာမသိ ေလေတာ့
လက္တမ္းပံုၿပင္ ေတြ တေလတလြင့္ ေရပန္းစားက်န္ခဲ့တာ… မဆန္းပါဘူး။
မေနာ္ဟရီ
၂၀၀၃
ေသတမ္းစာ
ဓါးတစ္လက္ၿဖင့္ ရင္ဝတည့္တည့္သို႔ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္ေသာအခါ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းတြင္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အဆံုးစီရင္ၿခင္းသည္ ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မသည္လည္း ၿပီးဆံုး သြားပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ အဆံုးစီရင္ၿခင္းသည္လည္း ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္….
ကၽြန္မ၏ ခ်စ္ၿခင္းမ်ားကေတာ့ ၿပီးဆံုးသြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ထိုအခါ ခ်စ္သူသည္ ဝိညာဥ္ တစ္ခု၏ လြမ္းဆြတ္ၿခင္းကို ခံရလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဝိညာဥ္ တစ္ခုက သူ႔ကို လြမ္းဆြတ္ေနသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မွသိလိမ့္မည္။ ၿဖဴဆြတ္ေအးစိမ့္ေသာ ခံစားမႈကို ခ်စ္သူက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အေကာက္အယူလြဲခ်င္လြဲေနလိမ့္ဦးမည္။ ဖ်န္းကနဲ ထလာေတသာ ၾကက္သီးဖုမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလည္း ရယ္ေမာခ်င္ရယ္ေမာ ေနလိမ့္မည္။
ကံတရားအတိုင္းသာရွိပါေစေတာ့။
(လြမ္းတတ္ေသာ ဝိညာဥ္တစ္ခုသည္ ခ်စ္သူ႔အနားမွာရွိသည္။ ခ်စ္သူ႔အနားမွာ လြမ္းတတ္ေသာ ဝိညာဥ္တစ္ခုုရွိသည္။ ဝိညာဥ္တစ္ခုသည္ လြမ္းတတ္ေသာ ခ်စ္သူ႔အနားမွာ ရွိသည္။ ခ်စ္သူ႔အနားမွာ လြမ္းတတ္ေသာ ဝိညာဥ္တစ္ခုသည္… ….. ….. … စကားလံုးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားၾကသည္။)
ခ်စ္သူ၏ ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းမ်ားသည္ ခါးသက္မူးေဝလွသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ခ်စ္သူ၏ ေဆာင္းရာသီအလြန္ ေႏြဦးပြဲေတာ္ တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ ဆင္ႏႊဲခြင့္ မရလိုက္ေသာ္လည္း မည္သို႔မွ မခံစားရပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ မ်က္ရည္မိုးစက္မ်ားၾကားတြင္ေတာ့ ခ်စ္သူကို ရွိေနေစခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ ခ်စ္သူရွိေနပါလိမ့္မည္။ ႏွစ္သက္စြာ သို႔မဟုတ္ မႏွစ္သက္စြာ သို႔မဟုတ္ သိမွတ္မဲ့စြာ..။
ဒိုင္ယာရီတစ္ခု၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ သန္႔စင္ေလးနက္ေသာ ၿဖဴစင္မြန္ၿမတ္ေသာ ခ်စ္ၿခင္းမ်ားႏွင့္ ေမႊးသန္႔ေနခဲ့ဖူးသည္။ ပထမဆံုးပြင့္ေသာ အၿဖဴေရာင္ ကမၻာဦး ပန္းကေလး တစ္ပြင့္၏ရနံ႔ကို သင္တုိ႔ ရရွိခဲ့ဖူးပါသလား။ ခ်စ္သူကေတာ့ ကံေကာင္းပါသည္။ တန္ဖိုးမထားတတ္သည္ကေတာ့ သူ၏ ခံယူမႈသာၿဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ကံေကာင္းသည္လား။ ဆိုးသည္လား ။ ရာသီစက္ဝန္းတစ္ခု၏ အစသည္ ေဆာင္းရာသီ ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ကၽြန္မက မိုးေရစက္မ်ားၾကားတြင္ ေနထိုင္ရေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
(ကၽြန္မသည္ ခ်စ္သူကို အရမ္းခ်စ္သည္။ ခ်စ္သူကို ကၽြန္မသည္ အရမ္းခ်စ္သည္။ ခ်စ္သူကို အရမ္းခ်စ္သည္။ ခ်စ္သူကို ကၽြန္မသည္……….. ….. …… …. စကားလံုးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားၿပန္သည္။)
ဇီဇဝါ ရနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနတတ္ၿပီး အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီအိုးတစ္အိုး ထိုးစိုက္ထားေသာ စုန္းၿပဳခံ ညမ်ားသည္ ကၽြန္မ၏ ဒိုင္ယာရီ စာရြက္ၿဖဴၿဖဴမ်ားထဲသို႔ ခုန္ေပါက္ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အေရာင္ကြဲဆို၍ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီမ်ားသာရွိေသာ ကၽြန္မ၏ အၿဖဴေရာင္ အခန္းေလးသည္ ဝါလြင္လြင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ၿပည့္ေနေတာ့၏။ အိပ္ရာခင္းထက္မွာ ခန္းဆီးစ ၿဖဴၿဖဴထက္မွာ နံရံၿဖဴၿဖဴေပၚမွာ အက်ီ ၤၿဖဴၿဖဴေပၚမွာ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ ေနရာအႏွံ႕ … အဝါေရာင္ ရနံ႕မ်ားစြန္းေပလ်က္…။
ေမွာ္ပူးေနသည္ဟု ထင္ရေသာ စကားလံုးလွလွမ်ားက ကၽြန္မကို ဆြဲကိုင္ ေၿခာက္လွန္႔ ေနတတ္သည္။ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကၽြန္မကို ပဥၥလက္ေတြနဲ႔ မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔လားခ်စ္သူ။ ဝဋ္ေၾကြး တစ္ခု မကုန္ခမ္းသေရြ႕ ပင္ပန္းၿခင္းၾကီးစြာ လြင့္ေမ်ာေနရဥိးမည့္ တိမ္တိုက္တစ္စ ပမာ ကၽြန္မ အခ်ိန္တန္လ်င္ ငိုေၾကြးမိပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မသည္ အဝါေရာင္မ်ားကို မုန္းေသာ အၿဖဴေရာင္ တိမ္တစ္စသာ ၿဖစ္သည္။
(ကၽြန္မသည္ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို မုန္းသည္။ အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို ကၽြန္မသည္ မုန္းသည္။ မုန္းသည္ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို ကၽြန္မ…. ….. ….. စကားလံုးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားၿပန္သည္။)
ဇိယုနတ္မင္းၾကီးထံမွ ၿပကၡဒိန္ လုပ္ေသာလက္ကို ကၽြန္မ ခိုးယူခ်င္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ အလဲအလွယ္ ၿပဳလိုသည္။ သို႔မဟုတ္ ဝယ္ယူလုိသည္။ သကၠရာဇ္ အခ်ိဳ႕ကိုဖယ္ထုတ္ ပစ္ခဲ့ခ်င္၍ ၿဖစ္သည္။ အထူးသၿဖင့္ ေသာၾကာရထားစီးလာေသာ ထိုင္ခံုနံပါတ္ (၁၃) ႏွင့္ (၁၄) ကိုတင္ေဆာင္လာသည့္ ၁၉၉၆ ကိုဖဲ့ထုတ္ခဲ့ခ်င္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလ်င္ အတိတ္ေတြ ၿပင္ဆင္ခြင့္ ရသြားေလမည္လား။
ထင္ရေသာ အႏိုင္၊ ေအာင္ၿမင္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ မၿမင္ရေသာအရႉံး ၊ က်ဆံုးမႈ၊ မ်က္ရည္စမ်ား .. တို႔ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ေန႔ရက္မ်ားသည္ စြတ္စို တိတ္ဆိတ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္ကို မႏွစ္သက္ေသာ မယံုၾကည္ေသာ ဥေပကၡာၿပဳတတ္ေသာ ခ်စ္သူအတြက္ ကၽြန္မ၏ အၿဖဴေရာင္ ေခါင္းအံုးကေလးသည္ ဓားစာခံ ဝါေရာ္ စြန္းကြက္ သြားရေတာ့၏။
(ကၽြန္မသည္ မ်က္ရည္စက္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိခဲ့ပါ။ မ်က္ရည္စက္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္မသည္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိခဲ့ပါ။ ရင္းႏွီးမႈမရွိခဲ့ပါ….ကၽြန္မသည္ မ်က္ရည္စက္မ်ားႏွင့္…. ….. ….. စကားလံုးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားၾကၿပန္သည္။)
တစ္ေလာကလံုးကို ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးတည္းႏွင့္ ကၽြန္မကလင္းခ်င္းေစခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုၾကယ္ကေလး၏ ရာသီဥတုကေတာ့ မိႈင္းညိဳ႕ အံု႔ေဝေနခဲ့ဆဲ။ ႏွင္းရိပ္ႏွင္းေငြ႕တို႔ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပါးပါး က်ဆင္းရြာသြန္းေနခဲ့ဆဲ။ ႏွင္းစားသၿဖင့္ တၿဖဳတ္ၿဖဳတ္ လြင့္ေၾကြသြားေသာ ခ်စ္သူ၏ အနာဂတ္မ်ားအတြက္ ကၽြန္မသည္ စိုးရိမ္မႈလြန္ကဲစြာ.. … သို႔ေသာ္.. .. ကၽြန္မ၏ စိုးရိမ္မႈမ်ားသည္ ဂ်ပန္ဓါးတစ္လက္ေပၚသုိ႔ သက္ေရာက္သြားခဲ့ေသာအခါ…….
အရာအားလံုး ၿပီးဆံုးလြင့္ေမ်ာသြားသည့္အခါ ကၽြန္မ၏ အၿဖဴေရာင္ အခန္းကေလးသည္ အဝါေရာင္၊ အနီေရာင္၊ မ်ား စြန္းထင္းက်န္ေနရစ္လိမ့္မည္။ ခရမ္းေရာင္ႏုႏု လႊမ္းၿခံဳထားေသာ ကၽြန္မ၏ ဝိညာဥ္ကေတာ့ ခ်စ္သူကို ေကာင္းကင္ယံကေန ငံု႔ၾကည့္ လြမ္းဆြတ္ေနပါလိမ့္မည္ ။ ခ်စ္သူကေရာ……….။
(ခရမ္းနုေရာင္ အလြမ္းမ်ား တဖြဲဖြဲ သြန္းဖြဲ႕က်လာေသာ ေကာင္းကင္ၿပင္သည္ ကၽြန္မ ၿဖစ္သည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ အလြမ္းမ်ား တဖြဲဖြဲ သြန္းဖြဲ႕က်လာေသာ ေကာင္းကင္ၿပင္သည္ ကၽြန္မ ၿဖစ္သည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ အလြမ္းမ်ားတဖြဲဖြဲ သြန္းဖြဲ႕က်လာေသာ ေကာင္းကင္ၿပင္ သည္ ကၽြန္မၿဖစ္သည္။…..ထိုစကားလံုးမ်ားကေတာ့ စနစ္တက် ခိုင္မာေနခဲ့ေလသည္။)
မေနာ္ဟရီ
ေရႊဖူးစာ မဂၢဇင္း ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၂
လူေဇာ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္း
graphic designer တၿဖစ္လဲ ကဗ်ာဆရာလူေဇာ္သစ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ေအာက္ေၿခမွတ္စုေလး ေတြနဲ႔ ကၽြန္မဆီ တကူးတကပို႔ေပးခဲ့တာပါ။ ကဗ်ာစုေလးတစ္ခု အၿဖစ္ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား မွာ တင္ထားပါတယ္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕႕ ေကာင္မေလး
ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ဘယ္မွာမွ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿခင္းမရွိေသးတဲ့ ကဗ်ာရွည္ပါ။ သူငယ္ခ်င္း တင္မင္းထက္ ရဲ႕ ေရႊဝါၿပည္ ဘေလာ့ဂ္ ကေန ကူးယူလာခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား မွာပဲ ကဗ်ာမွတ္စုအေနနဲ႔တင္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေရႊဝါၿပည္ မွာ အၿခားရွားပါး စာကဗ်ာေတြလည္း ဖတ္ႏိုင္တာမို႔ နတ္လမ္းညႊန္လုိက္ရပါတယ္။
တစ္ညလံုးမအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ညၾကီးရဲ႕ ေကာင္မေလး
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
အတိမ္အနက္
အတိမ္အနက္
စိတ္ကိုေဖာက္ထြက္သြားတဲ့တရားက
ဓါးထက္စိုက္အားနက္ခဲ့တယ္…
ငယ္ရြယ္စဥ္အခါကမိုက္ရူးရဲ ေဆးမင္အရုပ္ေတြကို
တရားကိုေစာင့္ေသာနတ္အေရာင္ၿခယ္လိုက္ေတာ့
ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ပ်ိဳးၿပက္ၿပက္လင္းလာတယ္။
စစ္ထိုးမွာမဟုတ္ပဲ ေနာက္ၿပန္ဆုတ္ခဲ့တာပါ
သတ္ကြင္းထဲမွာ ငါ့မာနေတြကို ခဝါခ်ခဲဲတာေပါ့
ထပ္မံၿငင္းခံုစရာစကားလံုးေတြလည္းဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့
အဲဒီကန္ေရၿပင္က နက္ရႈိင္းေအးစိမ့္ေနလိုက္ပံု။
မေနာ္ဟရီ
အတိမ္အနက္
အတြင္းထဲကိုတိုး၀င္ေအးစိမ္႔ေနတယ္ …
အဲဒီေအာ္သံဟစ္သံေတြ
အ၀ီစိနဲ႔ဘ၀ဂ္ၾကားမွာျပည္႕သိပ္ေနခဲ႔တယ္ ….
တကယ္ခ်စ္ရင္ ပန္းတစ္ပြင္႔ေပးပါ …
ေခါင္းရမ္းခတၱာမေရြးေနပါနဲ႔ေတာ႔ ေခတ္ပ်က္ၾကီးရယ္ …၊
ေသနဂၤဗ်ဴဟာ စကတည္းက
ေသေနရတဲ႔ အဖြင္႔စာမ်က္ႏွာမွာ အက္ရာေတြထည္လဲတြဲခဲ႔တဲ႔သူ …
အခုလည္းမီးခိုးတိတ္ ေၾကကြဲေနပံုက
မီးကုန္ယမ္းကုန္ ႏိုင္လြန္းတယ္ ….၊
ခႏၶာတစ္အိမ္တည္းနဲ႔
အိမ္ေျခမဲ႔ေနတဲ႔ဘ၀ …
ေစ႔ေစ႔ေတြးမွ ေရးေရးနာတယ္ …
ေလာကဓံက အဆန္ေတြခ်ည္းပဲ ….
ေရစီးတသံသရာ ေရသာခ်ိန္မရိွ
ဒီလိုနဲ႔ …
ကာလနဂါးေတြ တစ္ေရးခဏခဏႏိုးတယ္ …
(ဘုရားအဆူဆူလြဲတယ္)
ဒီေမာဟက ေနာက္ေမာဟကိုေမြးစားတယ္ …
ေန႔တာအတိုဆံုး
ေဆာင္းတြင္းတစ္ခု ေကာက္ရခဲ႔တဲ႔
အႏၶတစ္ေယာက္ရဲ႕အရွံဳးမွာ …
ၾကယ္ေတြေတာင္ေၾကြဖို႕အားမရိွေတာ႔ဘူး ….။
Zephyr
memorandom poem collection
ကဗ်ာဆရာ ေနာင္မင္းႏိုင္ ရဲ႕ေမြးေန႔အမွတ္တရ ထုတ္ေဝတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ။ ပါဝင္ေရးသားသူေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာခင္မင္သူေတြအတြက္ပဲ ကန္႔သတ္ထုတ္ေဝတာလုိ႔ဆိုပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ပို႔ေပးတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာလူေဇာ္သစ္နဲ႔ pdf file ကေန ဖိုင္ေၿပာင္းေပး ေဖာင့္ေၿပာင္းေပးၿပီးၿပန္ပို႔ေပးတဲ့ တင္မင္းထက္ တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပါဝင္ေရးသားသူေတြက
ေနာင္မင္းႏိုင္
လူေဇာ္သစ္
ညြန္႔သစ္
ဝိုင္ခ်ိဳ
ေမာင္လင္းခက္
ေမာင္မ်ိဳးမြန္
သွ်ီသူေအာင္
တိုးေႏွာင္မိုး
ေအာင္ရင္ၿငိမ္း
ေအမြန္
ေဇာ္မိုးလြင္
မအိ
ကိုၿမတ္ခိုင္ဦး
ေအာင္ပိုင္စိုး
စိုးထြဋ္
ဖ်ာပံုေမာင္စႏၵာ
သစ္ေအာင္ခိုင္
မင္းထက္ခိုင္
ဖြဲ႕သီသစ္
လင္းသဏ္ညီ
မာန္ထက္သာ
မ်ိဳးမင္းညိန္း
ညိဳႏြယ္ထြန္း
မင္းသန္႔စင္
ဗညားလိႈင္ဦး
နီမ်ိဳးထက္
ေကမ်ိဳးၿငိမ္း
စည္သူၿငိမ္း
သူရနီ
……………………..တို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား မွာ တင္ထားပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးကို pdf file နဲ႔လုိခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၿမန္မာက်ဴးပစ္ဖိုရမ္မွာ သြားၿပီး download လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ တဆက္တည္းေၿပာရရင္ ဒီကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ားမွာတင္ခဲ့တဲ့ သုခမိန္လိႈင္ရဲ႕ ဂၽြန္လ၏မိုးေရစက္မ်ား နဲ႔ ေဖာ္ေဝး၊ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ေအာင္ခ်ိမ့္ တို႔ရဲ႕ သစ္ရြက္အေသမ်ားေပၚက ရက္စက္ေသာဂီတ တုိ႔ကိုလည္း အဲဒီမွာ ebook အၿဖစ္ ရယူႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕လံုးခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔ဆီမွာ ebook အၿဖစ္တင္ထားတယ္ လို႔သိရပါတယ္။
အျဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ
နန္းညီ tag ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေရာင္စံုေတြအတြက္.. ဒီပို႔စ္အေဟာင္းေလးကို ၿပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
အျဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ
ခရမ္းေရာင္သစ္သီး
ခရမ္းေရာင္ရနံ႔ေတြနဲ႔…နလံမထုူနိုင္တဲ႔ရက္စြဲေတြကို ပိုက္ဆံလုပ္တဲ႔စက္စုတ္တစ္လံုးထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္ေတာ႔မွွ.အေတာ္ေလးဟန္က်ပန္က်ရွိသြားသေယာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို လွည္႔စားနိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ရလဒ္ကေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး ။ ပိုျပီးစြတ္စို၀င္းမွည္႔လာတဲ႔ ခရမ္းရင္႔ေရာင္သစ္သီးေတြြပဲ ထြက္က်လာတယ္။ မၾကာခင္ အမွည္႔လြန္ ပ်က္စီးသြားမွာပါ လို႔….ထင္ရေေပမယ္႔ခုဆို..သကၠရာဇ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေညာင္းသြားျပီ။ ခုထိ…. ဒီအတိုင္း။
ကြ်န္မ အဲဒီသစ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီး အစားမစားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီ။ အေရာင္ေတြ၊ ရနံ႔ေတြရဲ႕နွိပ္စက္ကလူျပဳတာကိုလည္း ကြ်န္မမခံစားနိုင္ဘူး။ နိုင္လိုမင္းထက္ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ကို တေငြ႔ေငြ႔သိမ္းသြင္း လွည္႔ဖ်ား နွစ္ျမွဳပ္ထားခဲ႔ၾကတာ။ အံ႔ၾသစရာ။
အိပ္မက္ေတြကလည္း ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ခရမ္းေရာင္ေတြခ်ည္း သြန္းၾကဲပက္ခ်ေနၾကျပန္တယ္။.ခရမ္းေရာင္သစ္သီးေတြကို နွစ္လိုစြာစားေနတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ‘ေဟ႔…ေဟ႔ ရပ္လိုက္’ ။ကြ်န္မကို ထံုေပေပယုန္တစ္ေကာင္လို ျပန္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးနႈတ္ခမ္းမွာ…ခရမ္းေရာင္ေတြ စြန္းေပလို႔။…တေစၧမလွလွေလး တစ္ေကာင္ရဲ႕ နႈတ္ခမ္းလိုပဲ။ လွေနလိုက္တာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဘဲ။ လန္႔နိုးေတာ႔ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္လို႔။
သံေျခက်င္းသံေတြ၀ဲေနတဲ႔ေျခလွမ္းေတြက ဘယ္ကိုေရာက္နိုင္မယ္လို႔မ်ား ရွင္ထင္လို႔လဲ။ ကြ်န္မ ပက္ပက္စက္စက္ မုန္းပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ နွစ္လိုမိတဲ႔ရနံ႔ေတြထဲမွာပဲ လဲက်န္ရစ္ခဲ႔ရ ျပန္တာပါပဲ ။ နွစ္နွစ္ကာကာခ်စ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းက မုန္းမုန္းေနမိတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္မုန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္းက နွစ္လိုေနမိတဲ႔ ရနံ႔ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲမွာ ကြ်န္မဟာ ေသြးေအးတဲ႔ ဒိုင္သူၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ…ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔။ လက္ခံရရွိလိုက္တဲ႔. ေအာ္စကာရုပ္တုေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြ ကေတာ႔ က်ရႈံုးမႈရဲ႕သက္ေသျဖစ္ ေနေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ၾကပါဘူး။
I.N.D.I.G.O
မပြင္႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ႔အခါမွာ အျပာေရာင္လြင္လြင္ သစ္ခြပြင့္တခ်ိိဳ႕ကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ဘ၀မွာဘယ္တုန္းကမွ ပန္ဆင္ဖို႔ စိတ္မကုူးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ လြင္ျပင္ကမၻာေတြနဲ႔..တရင္းတနွီးၾကီးကြ်မ္း၀င္လာခဲ႔ရတာ..ဘာလို႔လဲ။.တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္း အဲဒီရင္းနွီးျပီးသား ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကို ထိုင္ထိုင္ၾကည္႔ျပီး သူစိမ္းတစ္ရံစာ ဆန္ဆန္ေနမိတာ..ဘာဆန္းေတာ႔လို႔လဲ။ ဘ၀ဟာ သိပ္ျပီး ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ႔ ရုပ္ရွင္တစ္ကားဆန္မေနဖို႔ ၊ အျမဲတမ္းဆန္းသစ္ေျပာင္းလဲ ပစ္ေနရတာတဲ႔လား ။ ကြ်န္မပ်င္းလွျပီ။ အဲဒီမဲျပာေရာင္ ပိတ္ကားၾကီးကို ၀ုန္းကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ရင္ တကယ္ပဲ ျပည္ဖံုးကားက်သြားမွာတဲ႔လား။
‘ဒါဆိုခပ္သြက္သြက္ကေလး ၊ ေဟ႔လူ….. လုပ္ေလ…ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
အေရာင္စံုလွပေနတဲ႔ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြလို အဲဒီစာကားလံုးေတြ ေပါက္ကြဲလြင္႔ေမ်ာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
လွလွပပေလး၊…..ေလထဲမွာ။
အျပာေရာင္ဒိုင္ယာရီ
ကြ်န္မက စကားေတြတရစပ္ေျပာေနရင္ ေမာ႔ၾကည္႔ နားေထာင္ေနတတ္ျပီး ကြ်န္မ ခံစားမႈေတြနဲ႔ဖိစီး ေလးလံလာရင္ေတာ႔ သူကေကာင္းကင္တစ္ခုလို အုပ္မိုးေပးထားတတ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စကားလံုး ေတ ြျပာရီ မႈန္မိႈင္းလာျပီဆိုရင္ေတာ႔ သူက အဲဒီစကားလံုးေတြကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔အေရာင္တစ္ေရာင္ကိုေတြ႔သလို ေငးေမာေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ သူ႔ရင္ထဲက စကားလံုးျပာျပာေတြ ထြက္ထြက္က်ေနတတ္လို႔ လုိက္လိုက္ ေကာက္ ေပးရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာသူနဲ႔ကြ်န္မစိတ္ေကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လိ်ဳ႕၀ွက္မႈအက္ဥပေဒကို မထိမ္းသိမ္းဘူးဆိုတဲ႔ ပုဒ္မၾကီးၾကီးနဲ႔ ကြ်န္မက သူ႔ကုိစြပ္စြဲျပီး သူက ကြ်န္မကိုနွစ္သိမ္႔ဖို႔ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ထုတ္ၾကည္႔မိတာပါလို႔ ကာကြယ္ ျငင္းဆိုတယ္။
အဲဒီလို ညေတြမွာဆိုရင္ အျပာေရာင္မင္ေတြနဲ႔ေရးထားတဲ႔ စကားလံုးေတြ အခန္းထဲမွာ ပြစာက်ဲလို႔။ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကြ်န္မကစိတ္လိုက္မာန္ပါ လွဲထုတ္ေနျပီးဆိုရင္ သူ ကြ်န္မကို ျပံဳးၾကည္႔ေနတတ္တယ္။ ေမာေမာနဲ႔ ကြ်န္မအိပ္ေမာက်သြာျပီးလို႔ မိုးလင္းျပီဆိုရင္ေတာ႔..ကြ်န္မအခန္းေလးေန ေရာင္ျခည္အသစ္ေတြနဲ႔အတူ လင္းစင္ေနတာကိုေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူကစကားလံုးအၾကြင္း အက်န္ေတြကိုကြ်န္မ မသိေအာင္ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ျပီေလ။
‘ဘ၀ဆိုတာ…..ဒီလိုပါပဲ’………….တဲ႔။သူကကြ်န္မကိုတည္ျငိမ္စြာေျပာတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ ေန႔သစ္တစ္ခုကို ဇေ၀ဇ၀ါၾကည္႔ရင္း ညကလွဲက်င္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ႔ စကားလံုးေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိေသးတယ္။သူေျပာတဲ႔ ဒီလိုပါပဲ ဆိုတဲ႔အထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ အတိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္ စဥ္းစားေနမိတတ္တာေရာ ပါလားမသိဘူး၊ ကြ်န္မ မေမးျဖစ္လိုက္ဘူး ။
Jim Reeves ကေတာ႔ ipod ထဲကေနေအာ္ေနတယ္။
‘Blue Skies, smiling at me
Nothing but blue skies do I see
Blue birds, singing a song
Nothing but blue birds, all day Long
I never saw the sun shines so bright
Never saw things going so right’ တဲ႔
သိပ္ရယ္ရတာပဲ။
အဲဒီသီခ်င္းေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မလြမ္းဆြတ္ေနတဲ႔အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုအေၾကာင္းလည္းမပါဘူးေလ။
အစိမ္းေရာင္ဒဏ္ရာ
ဒဏ္ရာက ရထားတာ အေတာ္ေလးၾကာေနျပီဆိုေပမယ္႔ အဲဒီဒဏ္ရာက်က္မက်က္ ကြ်န္မမသိဘူး။ ခဏခဏလွမ္းေမးေနရတာ ၾကာေတာ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အားနာလာတယ္။ ရာဇ၀င္ေတြကို ျပန္ျပန္ေမ႔တတ္တဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕မွတ္ဥာဏ္က အဲဒီဒဏ္ရာက္ို ဘယ္လိုရခဲ႔မွန္းမသိေတာ႔ဘူး။ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာၾကီးေတြဆီကကူးစက္တာလား။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕၀တ္စံုကေနထိခိုက္မိခဲ႔တာလား။ အစိမ္းေရာင္ သစ္သီးတစ္လံုးေၾကာင္႔လား။ ဘာမွသိပ္မသဲကြဲေတာ႔ဘူး။
ျဖစ္ရပံုက အစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ႔ အဲဒီဒဏ္ရာကိုၾကည္႔ျပီး ကြ်န္မက ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာတတ္္တာဆိုေတာ႔ ဒဏ္ရာက မက်က္ေတာ႔တာဆန္းသလား။ ကြ်န္မျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ သစ္ေတာ လမ္းေလး ေပၚက အစိမ္းေရာင္ ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ကိုက်ျပန္ေတာ႔ သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ ကြ်န္မရဲ႔ ဦးေနွာက္က စြဲမိစြဲရာ
ဆိုသလို အမွတ္ရေနျပန္တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေလး ဘယ္လိုရခဲ႔သလဲ မသိတာကလြဲရင္ေပါ႔။
စိမ္းေရႊေရႊနံ႔ရတဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ေရွာင္ဖယ္လို႔မရတတ္တဲ႔အခါတိုင္း ကြ်န္မ အဲဒီဒဏ္ရာေလးကို ငံု႔..ငံု႔ၾကည္႔မိတယ္။ ဒဏ္ရာေလးကေတာ႔ ကြ်န္မကိုစိမ္းစိမ္း ကား ကားဆက္ဆံျမဲပါပဲ။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ကြ်န္မ ဆီကေနဘယ္ေသာအခါမွခြာသြားမယ္႔ပံုလည္းမေပါက္ဘဲနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ က်ေတာ႔လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခ်င္ပံု မရျပန္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ ကြ်န္မကိုအသက္ရႈၾကပ္ေစျပန္ေသးတယ္။
မိုးစက္ေတြက်လာတဲ႔အခါ သူကေရာေယာင္ငိုတယ္။ ႏွင္းေငြ႔ေတြစြတ္ဆိုလာတဲ႔အခါ သူက ေငးငိုင္လြမ္းေမာေနျပန္ေရာ။ေႏြရာသီေရာက္ရင္ေတာ႔ သူဟာ ေခါင္းေထာင္ ၾကည္႔တတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔သူ႔ဘာသာသူ စိမ္းျမဲစိမ္းဆဲပါပဲ။
အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကား
ေသခ်ာပါတယ္။ ေတာ္ရံုဦးေႏွာက္ေလာက္နဲ႔ကေတာ႔ လူရာ၀င္ေအာင္ မွတ္ထားတတ္တဲ႔ ဗန္ဂိုး ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္ပဲ သူတို႔ေခါင္းထဲ ခုန္ေပါက္၀င္လာၾကမွာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အံ႔ၾသျပခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္. ၀ါတာတာ နိုင္လြန္းတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ပန္းခ်ီကားထဲ မွာ..ဘာေနၾကာပန္းမွ မပါပါဘူး၊ဗန္ဂိုးရဲ႕ အ၀ါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပိေတာက္ေတြလူးတဲ႔ ေရႊရည္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။(တံုးလိုက္တာ)
အ၀ါေရာင္လူေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ျပြတ္ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ ဖိသိပ္ေရးဆြဲထားတာ။
တစ္ကားလံုး၀ါလို႔။ အဲဒီ အ၀ါဟာ ညွီတီတီေတာ႔အရွိသား။ အနံ႔အသက္ဆိုးေတြကို ေတာ္႐ံုမရတတ္တဲ႔ ကြ်န္မ အတြက္ေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ရွင္တို႔ကေတာ႔ တဆိတ္ သည္းခံ ေပးၾကေပါ႔။ အနည္းဆံုး…နွာေခါင္းေလာက္ေတာ႔ ရႈံ႕နိုင္ပါတယ္။ သံခင္းံတမန္ခင္းအရ လက္၀ါးနဲ႔ေတာ႔ မအုပ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ Diplomacy ဆိုတာၾကီးကို ကိုယ္ကမသိေတာင္ သူမ်ားေတြ သိေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ကိုေတာင္မွ ..မသိတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ ကြ်န္မ ပန္းခ်ီကားက..ေတာ္ေတာ္ေလး..သေရာ္ေတာ္ေတာ္ႏိုင္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ‘ေလာကမွာဘာမွမသိတဲ႔လူဟာဘာမွသိပ္ရွက္စရာမလိုပါဘူး’……..တဲ႔။
ဘယ္သူမွေျပာခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္မေန႔ညကပဲ ပုလဲကြန္ဒိုေအာက္က
Asia Light နားမွာေကာက္ရခဲ႔တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြ႔ရင္ေတာ႔ျပန္ေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔သက္ေသ အေထာက္အထားျပခို္င္းတဲ႔အခါမွာ အဲဒီစကားလံုးေတြဟာ အ၀ါေရာင္ေတြ လို႔ေတာ႔မလိမ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္မက ညွီနံ႔ေတြြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတာေတာင္မွု ဇီဇာေတာ႔ ေၾကာင္တတ္ေသးတဲ႔…ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူတစ္ေယာက္ပါ။
လိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤ
တကယ္ဆိုအဲဒီအက်ီ ၤက၀တ္ဖို႔မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ ရႊန္းစိုေနတဲ႔ လိေမၼာ္သီး လွလွၾကီးေတြ ပါတာမို႔ သိပ္အရသာရွိမွာပဲ ဆိုျပီး ၀ယ္သိမ္းထားလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တစ္ခါမွမမွည္႔နိုင္တဲ႔ လိေမၼာ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီး ကြြ်န္မနာက်င္ လာတယ္။
‘အဲဒါဘာလဲ’
‘အက်ီၤတစ္ထည္ေပါ႔’
‘ဟင္႔အင္း….လိေမၼာ္သီးေတြပါ’
‘မယံုရင္ရွင္၀တ္ၾကည္႔ပါလား၊..ဒါေပမယ္႔အခုထိေတာ႔မမွည္႔ေသးဘူး’
‘အက်ီၤဆိုတာ..မွည္႔စရာမလိုပါဘူး’
‘လိေမၼာ္သီးေတြကလည္း…၀တ္ဖို႔မလိုပါဘူး’
ေမးခြန္းေတြ သယ္လာေသာသူတစ္ေယာက္ သူ႔ေမးခြန္းေတြျပန္ေကာက္သိမ္းကာ လာရာလမ္းအတိုင္း..ျပန္သြားတာေတြ႔လိုက္ရသည္။သူ႔ေနာက္မွ လိေမၼာ္ေရာင္ အက်ီတစ္ထည္တလိမ္႔လိမ႔္နွင္႔ပါသြားတာ…သူမသိလိုက္။
လိေမၼာ္ေရာင္ဟာ ခ်ိဳျမိန္တဲ႔အေရာင္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါရက္နဲ႔ အဲဒီအက်ီ ၤ
ေပၚမွာ ပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္ကို တအံ႔တၾသ ေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။
အနီေရာင္ရက္စြဲ
အဲဒီမနက္က ပန္းေတြ လံုး၀မပြင္႔ခဲ႔တာ ေသခ်ာေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ကြ်န္မမွာ အခ်က္
အလက္ တစ္စံုတစ္ခုမွ အသင္႔ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကအဲဒီေန႔မွာလူတစ္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခဲ႔ျပီး…အဲဒီလူက ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။အဲဒီလူဟာ ကြ်န္မျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔. အေတာ္ကို ခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ ID card မွာ မင္နီေတြ စြန္းေနခဲ႔လို႔ပါ။
ပန္းစည္းနီနီေတြ၊ ပန္းပြင္႔နီနီေတြက အဲဒီစ်ာပနဆီ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာခဲ႔ၾကတယ္။
စံပယ္ တစ္ပြင္႔ တစ္ေလေတာင္မွ ေယာင္ယမ္းျပီး မေမႊးျမခဲ႔တာေတာ႔ၾကံစည္မႈ
တစ္ခုခုပါ၀င္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။တကယ္ေတာ႔ အဲဒီေန႔က ေနမသာခဲ႔ပါဘူး။
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မိုးျခိမ္းသံတစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ရြာခ်လိုက္ဖို႔ ဘာအင္အားမွမရွိဘဲနဲ႔ဘာလို႔မ်ား အပင္ပန္းခံေေနတာပါလိ္မ္႔ ။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မပါ၀င္တဲ႔ စ်ာပနေလးဟာ ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ေလးနဲ႔ စြတ္စိုျပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္မကို စံပယ္အျဖဴေရာင္ တစ္စက္ေလာက္ ေပးၾကပါ။
နီျမန္း စူးရွေနရတာ ကြ်န္မ ပင္ပန္းလွပါျပီ။
ေန၀င္သြားခဲ႔ရင္ေတာ႔ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။ သမိုင္းတင္စရာမလိုတဲ႔ ရက္စြဲတစ္ခုလည္းျဖစ္တာမို႔ သူ႔အလိုလို အေငြ႔ပ်ံျပီး ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။ အရာအားလံုးကို ဟန္႔တားနိုင္စြမ္းတဲ႔ အနီေရာင္ဟာ ေသျခင္းတရားကိုေတာ႔..ေငးေမာၾကည္႔ေနခဲ႔ရပါတယ္။
အျဖဴေရာင္သက္တံ
ဆူညံေပါက္ကြဲေနေသာ အေရာင္မ်ား ျငိမ္သက္ ေမာဟိုက္သြားၾကေသာအခါ အျဖဴေရာင္
သက္တံတစ္စင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသက္တံကို ကြ်န္မ မပိုင္ပါ။
ရွိေနေသာ မရွိျခင္းတရားကို ကြ်န္မတို႔ အဘယ္မွာ ပိုင္ဆိုင္နိုင္မည္နည္း။ ျဖဴမႈန္လင္းေ၀ေနေသာ သက္တံ တစ္စင္းက ငံု႔ကိုင္း ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ကမၻာသည္………………..။
စာၾကြင္း
စာမူျပီးဆံုးရက္ – မုန္တိုင္းစဲျပီးေသာေန႔
ပါ၀င္ေသာအရာမ်ား – ႏွလံုးသားခံစားမႈ ၂၅%
ဦးေႏွာက္နွင္႔အတတ္ပညာ ၂၅%
အနုပညာ ၅၀%
မွတ္ခ်က္ – စိတ္ခံအားမေကာင္းသူမ်ား၊ နွလံုးရည္အားနည္းသူမ်ား၊ မစိၦယစိတ္မ်ားသူမ်ားနွင္႔ အသိဥာဏ္နုံ႔နဲသူမ်ားနွင္႔မအပ္စပ္ပါ။ တားျမစ္သည္႔ၾကားမွဖတ္မိပါက ကြ်န္မတြင္တာ၀န္မရွိပါ။
manorhary.wordpress.com 
Recent Comments